Sana giden yol...

Her şey olur, olur ya da sadece olur, her zaman birkaç alternatif seçenek vardır. Her gün seçimler yapıyoruz, kararlar alıyoruz, bazen ilk bakışta kader görünmeyen küçük olanlar. Ancak bu tür kararlar bile hayatımızı etkileyebilir, ee'yi değiştirebilir, yeni bir şey getirebilir, bazen bir şeyden mahrum kalabilir. Ve her zaman, bir tür deneyimi yaşamak ve analiz etmek, bunun neden olduğunu bulmaya başlar, küçük kazalar, kararlar, bir ya da başka bir şeye yol açan eylemler zincirini geri yükler. Muhtemelen, her birimiz, insanlar, en azından böyle bir özveri ile uğraşıyorlardı. Ve ben de bir istisna değilim.
Eğer bir kişiyle görüşmem olmasaydı, Eğer bana acı vermeseydi, eğer bu deneyimi yaşamamış olsaydım, olması gerekeni yapamazdım, o zaman asla bu kadar mutlu olmazdım. Çünkü ben asla seninle...
*
Kerem... Adı Ne tuhaf! Ona hiç isim bile söylemedim — utandım. Sadece «sen» ya da «tatlı " diyordu, ama Kerem asla. Özellikle çatı... Bir kez, ona bir mesaj yazmama izin verdim, " seni istiyorum, Kerem." Metin gönderildikten sonra histerik bir kahkaha saldırısı bana saldırdı. Sevgilimin, eski bir komşu olan alkolik gibi, evin yakınındaki bir mağazadan bir yükleyici olarak bir okul fizruka-pianchugu olarak adlandırılmasından utandım-bu arada, şüpheli bir şekilde yıkanmış bir türdü. Genel olarak, bunun Kerem adında bir tür karma olduğunu düşündüm — alkolik olmak. Ve bu isimle ilk ilişkim alkash. Bu yüzden Kerem ile tanıştığımda, ilk kez alkol kokusunu yakalamaya çalışırken ona uyanıklıkla uyandım ve alkolizm belirtileri araştırdım. Tamamen özel bir Kerem olduğu ortaya çıktı-hiç içmedi. Asla. Sigara bile içmedim! Ama Kerem söylediği gibi, içmeyi tercih ederim... ve füme.
Romanımız çok uzun değildi — bir yıldan az, ama hızlı, zengin ve parlak. Benim için. Bana ihtiyacım olan şeyi verdi-ihtiyaç, yeri doldurulamaz, hayranlık, yakınlık duygusu. Bir bakıma Kerem için hava oldum ve buna göre benim için oldu. Hayatımın ilk erkeğiydi, bir şey vermek istemediğim ve bunu yaptığım için. Ona kendimi verdim-tüm zamanımı, dikkatimi, hassasiyetimi, eskişehir escort okşamamı. Ben ona her şeyi verdi. Ve kendime söylediğim an aşk. Ben seviyorum bu adamı. Adını Kerembile ver... Benim için süper bir vahiydi: daha önce hiç kendim sevmedim. İşte böyle-tam, pervasızca. Her samsun escort bayan  zaman beni severlerdi ve ben sadece izin verdim. Ve neredeyse sevsem bile, daha fazla damlacık sevildim. Ve bu damlacıklar, sevgi ve sevgi arasındaki farkı anlamak için bana ulaşmadı.
Belki daha önce de aşık olabilirim, ama acı, hayal kırıklığı ve daha sonra yalnızlık korkusu, bir erkeğe kendi hassasiyetini, sıcaklığını vermeye başlamama izin vermedi. Bir şekilde Kerem beni onunla hiçbir şeyden korkmam gerektiğine ikna edebildi-o iyi, o dürüst, o sadık, sıcak... Ve ben düştü ona.
Bu yüzden Kerem dibinde yattım, iç parıltısıyla göz kamaştırdım, ona dışarıdan bakma fırsatından mahrum kaldım-içinde yattım ve onu sadece içeriden gördüm. O her zaman çok yakındı, çok yakın bir şekilde temas kurduk, birbirinden ayrılamayız, ki bu benim için bilinmiyordu: aslında kendisi, bensiz, bizsiz. Sadece ona bakmak için bir adım atmam gerekiyordu, ama bunu yapmamayı tercih ettim. Ancak, yakında Anadolu'nun içinde sıkışıp kaldım ve ne oldu-ayrıldık. Ayrılık acı verici, uzun ve acı vericiydi. Tırmanma kedileri tarafından kalbime yapışarak, derin oluklar bırakarak, topakları kopararak, ayaklarını aynı yaraya sokarak iyileşmesine izin vermeden uzaklaştı. Ve sonunda ayrıldığında, ben değildim.
Her şeyi aldı, her şeyi benden aldı. Ona başka bir şey veremezdim, güç almam için hiçbir yerim yoktu, bu ilişkiden sonra çok boştum, şişkin, cansız, sanki tüm enerjimi içmiş gibi, en azından bir şey yapma arzusundan mahrum kaldım. Her şey ilgisiz hale geldi, gri, gıda tadı kaybetti, kokular kayboldu, duygular kör oldu. Kerem adını hiç sevmedim. Benimki de içki içiyordu-beni içiyordu. Hayır, yanlış bir şey yapmadı, ihanet, ihanet, zorbalık ve diğer şeylerin yanı sıra, neden kadınlar genellikle erkeklerden kaçıyor. fotobab.ru beni yuttu, yuttu, yuttu, yuttu ve hiçbir şekilde para kazanamadı. Son damlasına kadar vampir gibi. A ben... Ben sadece sona erdi. Ve bu aldatma hissi... Beni çok önemli bir şeyle aldattığını hissettim. Ne olduğunu bilmiyordum ama aldatılmış hissettim. Zamanla bana ihtiyacı varmış gibi görünmeye başladım, benden bir şey.
Bana kötü oldu. Her şeyi unutmak istedim ve hatta clementine olmanın ve joel'in hafızasından silinmenin imkansız olduğunu, tıpkı saf aklın sonsuz parlaklığında olduğu gibi pişman oldum... Bu dönemde alkol, tütün, barlar, kulüpler, sinir krizi, antidepresanlar, kişisel psikolog ortaya çıktı. Bunun tam olarak ne işe yaradığını bilmiyorum ama Kerem gitmesine izin verdim. Ve hatta anladım-hiçbir aşk değildi. Saplantı, delilik...
Bununla birlikte, Kerem kalıntıları kafamdan iyice süpürülse de, bir sorun var — acı. Onu düşünmedim, onu bir daha görmek, sarılmak, öpmek istemedim. O da gitti sonunda. Ama o beni incitti ve o kadar güçlüydü ki, bazen aniden bana çarptığında boğuluyordum. Çoğu zaman, bu acının nöbetleri yalnız olduğumda oldu ve hiç kimse ağlamamı görmedi, ee dayanamadı. Ama bazen tam zamanında dönüyordu, ona karşı koyamadım ve etrafımdakilerin gözyaşlarımı gördüğünü gördüm. Bundan utandım ama bu sorunu çözemedim. Böyle bir aşk tat. Sadece beklemek zorunda kaldı, muhtemelen. A başka ne?
Bazen görünüyordu-belki bir kama ile bir kama vurmaya değer mi? Ama böyle bir şeyi düşünmek bile istemedim. Yaram çok derindi, içimde sürekli aynı düşünce vardı-bir daha asla, artık istemiyorum, başka kimseyi kendime bırakmayacağım. Kimseye bakmadım, kimse beni ilgilendirmedi. Kerem ile ayrıldığımızdan beri muhtemelen bir yıl geçti. Gözlerini son gördüğümde bir yıl oldu. Sonra uzun bir süre, birkaç ay, yazışmalarda çekiş çekti, acıma için baskı yaptı ve fotoğraflarını gözlerinde donmuş bir gözyaşı ile gönderdi ve hatta ona geri dönmezsem, karaciğeri parçalanana kadar içeceğini ya da Kamaz'ın altındaki arabayı hayal kırıklığına uğratacağını tehdit etti... ama bu kabul edilmez. Artık benimle birlikte değildi...